به مناسبت درگذشت مرحوم دکتر ابراهیم یزدی

تا حالا شده حرفی عقیده تون باشه ولی ندونین چطور باید بگین، یا چطور مطرحش کنین؟ مثلا اینکه بترسین دیگران نفهمن و یا متوجه اون نشن ؟ بعد یه بار اون عقیده رو از زبون یکی دیگه میشنوین، یه بزرگی اونو بیان میکنه و اونوقت شما هم شیر میشین و بالاخره شما هم با سر بالا اون حرف رو می زنین؟

من عقیده خودم رو امشب از زبون یه استادی شنیدم و خواستم حالا با صدای بلند به یه مناسبتی مطرح کنم.

چند وقت پیش یکی از جوونهای دهه هشتادی تو یه کانال خانوادگی از یه فرد مسن تر گله و شکایت کرده بود که شما چرا انقلاب کردین؟ پسر عمه ام خطاب به عموی من درد دلی کرده بود و آخرش میگفت شما چرا انقلاب کردین؟ منطق این حرفها هم همش اینه که انقلاب الان به چه سرنوشتی دچار شده.

من امشب در یک سخنرانی از دکتر سروش به مناسبت درگذشت مرحوم دکتر ابراهیم یزدی حرفی شنیدم و خواستم که عقیده خودم رو بیان کنم که عقیده ایشون هم هست :

درسته که تجربه نشون داده که اکثر انقلاب ها سرانجام خوشی نداشته و آرمان هاش به تدریج دستخوش تغییر شده و درسته که مردم ما اون موقع بدبختانه علارغم اینکه می دونستند که چه چیزی نمی خوان، نمی دونستند که واقعاً چی میخوان و مجاهدین و روحانیون و شخص آقای خمینی هم نمی دونست که بعدش قراره چه اتفاقی بیوفته، با این حال انقلاب نتیجه ندونم کاریهای شاه و دستگاه حاکمه بود که باعث ایجاد هرج و مرج شده بود و موجی رو بوجود آورده بود که دیگه کسی نمی تونست جلوش رو بگیره و قاعدتاً می بایست عده ای می اومدند و اون رو رهبری می کردند. مردم ما و احزاب و گروه های مختلف همه بر این شده بودند که شاه باید بره. این حکومت فاسده و لیاقت نداره، اگرچه که اواخر اصلاحاتی از سوی شاه صورت گرفته بود (نقد حکومت پهلوی در این مجال نمی گنجد). خلاصه کلام اینکه انقلاب رو مردم کردند و مردم از مبارزان و آیت الله خمینی حمایت کردند و حکومت پهلوی ساقط شد و این به خودی خود قابل تقدیره. رهبران که البته خالی از اشتباه هم نبوده اند هر کدام فرزند زمانه خودشان بودند و آنهایی که خیانتشان به مردم ثابت نشده همواره فرزندان این ملت و انقلاب بوده اند و روحشان قرین رحمت باد.