موج نوی ترانه ایران زمین
بهترین ها از بهترین ها
شهیار قنبری : لا لا لا لا دیگه بسه گله لاله
نخواب ای حسرت سفره گل گندم
نباش تو دالونای قصه سردر گم
نخواب رو بالش پرهای پروانه
که فریاد تو رو کم دارن این مردم !
لا لا لا لا دیگه بسه گله لاله
بهار سرخ امسال مثل هر ساله
هنوزم تیرو ترکش قلب و میشناسه
هنوز شب زیر سرب و چکمه می ناله
نخواب آروم گل بی خار و بی کینه
نمی بینی نشسته گوله تو سینه
آخه بارون که نیس ، رگبار باروته
سزای عاشقهای خوب ما اینه ؟
نترس از گوله ی دشمن گل لادن
که پوست شیره پوست سرزمین من
اجاق گرم سرمای شب سنگر
دلیل تا سپیده رفتن و رفتن
نخواب آروم گل بادوم ناباور
گل دلنازک خسته ، گل پرپر
نگو باد ولایت پرپرت کرده
دلاور قد کشیدن رو بگیر از سر
دوباره قد بکش تا اوج فواره
نگو این ابر بی بارون نمی ذاره
مث یار دلاور نشکن از دشمن
ببین سر میشکنه تا وقتی سر داره
نذاشتن هم صدایی رو بلد باشیم
نذاشتن حتی با همدیگه بد باشیم
کتابای سفیدو دوره می کردیم
که فکر شبکلاهی از نمد باشیم
نگو رفت تا هزار آفتاب هزار مهتاب
نگو کو تا دوباره بپریم از خواب
بخون با من نترس از گوله ی دشمن
بیا بیرون بیا بیرون از این مرداب
نگو تقوای ما تسلیم و ایثاره
نگو تقدیر ما صد تا گره داره
به پیغام کلاغای سیاه شک کن
که شب جز تیرگی چیزی نمیاره
نخواب وقتی که هم بغضت به زنجیره
نخواب وقتی که خون از شب سرازیره
بخون وقتی که خوندن معصیت داره
بخون با من ، بیا با من ، نگو دیره
سکوت شیشه های شب غمی داره
ولی خشم تو مشت محکمی داره
عزیز جمعه های عشق و آزادی
کلاغ پر بازی با تو عالمی داره
اردلان سرفراز : برج
ای پرنده ی مهاجر ، ای مسافر !
ای مسافر من ، ای رفته به معراج !
تو به اندازه ی قدرت پریدن
تو به اندازه دل بریدن از خاک ، عزیزی
با دریغی سنگین
شعر آمیخته با حسرت یک خاطره را
قصه حادثه ی برج و کبوتر را
یک بار دگر می خوانم .
*
زیر این گنبد نیلی ، زیر این چرخ کبود
توی یک صحرای دور ، یه برج پیر و کهنه بود
یه روزی زیر هجوم وحشی بارون و باد
از افق ، کبوتری تا برج کهنه پر گشود
خسته و گمشده از اون ور صحرا می اومد
باد پراشو می شکست ، بارون بهش سیلی می زد
برج تنها سرپناه خستگی شد مهربونیش مرهم شکستگی شد
اما این حادثه برج و کبوتر قصه فاجعه ی دلبستگی شد
*
آخر قصه مونو . . . تو می دونی . . . تو می دونستی
من نمی تونم برم . . . تو می تونی . . . تو می تونستی
*
باد و بارون که تموم شد ، اون پرنده پر کشید
التماس و اشتیاق و ته چشم برج ندید
عمر بارون ، عمر خوشبختی برج کهنه بود
بعد از اون حتی تو خواب هم اون پرنده رو ندید
*
ای پرنده ی من ، ای مسافر من !
من همون پوسیده تنها نشینم
هجرت تو هر چی بود معراج تو بود
اما من اسیر مرداب زمینم
راز پروازو فقط تو می دونی . . . تو می دونستی
نمی تونم بپرم . . . تو می تونی . . . تو می تونستی
ایرج جنتی عطایی : یاور همیشه مومن
ای به داد من رسیده تو روزای خود شکستن
ای چراغ مهربونی تو شبای وحشت من
ای تبلور حقیقت توی لحظه های تردید
تو منو از من گرفتی تو منو دادی به خورشید
اگه باشی یا نباشی برای من تکیه گاهی
برای من که غریبم تو رفیقی جون پناهی
ناجی عاطفه ی من شعرم از تو جون گرفته
رگ خشک بودن من از تن تو خون گرفته
اگه مدیون تو باشم اگه از تو باشه جونم
قدر اون لحظه نداره که منو دادی نشونم
*
وقتی شب شب سفر بود توی کوچه های وحشت
وقتی هر سایه کسی بود واسه بردنم به ظلمت
وقتی هر ثانیه شب تپش هراس من بود
وقتی زخم خنجر دوست بهترین لباس من بود
تو با دست مهربونی به تنم مرهم کشیدی
برام از روشنی گفتی پرده ی شبو دریدی
یاور همیشه مومن تو برو سفر سلامت
غم من نخور که دوری برای من شده عادت
*
ای طلوع اولین دوست ای رفیق آخر من
به سلامت ، سفرت خوش ای یگانه یاور من
مقصدت هر جا که باشه هر جای دنیا که باشی
اونور مرز شقایق پشت لحظه ها که باشی
خاطرت باشه که قلبت سپر بلای من بود
تنها دست تو رفیقِ دست بی ریای من بود
